Groen is het nieuwe goud
Ondanks dat groen niet eens mijn favoriete kleur is, dat is blauw, voel ik me in het groen wel het meeste thuis. Ik ben ermee opgegroeid, dankzij mijn moeder. Mijn vader vertoefde het liefst op de roestrode ondergrond van de tennisbaan of de witte skihellingen van Oostenrijk. Maar met mijn moeder heb ik me toch een potje veel wandelingen en fietstochten gemaakt. Als ik weer eens ergens in het bos plons, galmen nog altijd haar woorden – God hebbe haar ziel – “het is zo mooi groen hier”
In Japan noemen ze dit bosbaden, Shinrin Yoku, wandelen, nee, zíjn in het bos met al je zintuigen op scherp zodat de helende werking tot in je diepste vezels kan doordringen. Het bosbad als medicijn is in Japan al eeuwenoud. Inmiddels zijn er meerdere huisartsen in diverse westerse landen, waaronder Schotland, Canada en ook Nederland, die de natuur als recept uitschrijven om kwaaltjes als hoge bloeddruk, angst, depressie en hartziekten aan te pakken. Loesje, van de bekende straatposters, vatte het voor mij treffend samen: “het bos weet altijd precies wat ik nodig heb”.
Het is bijna het eerste wat ik doe als ik niet goed in mijn vel zit of me opgefokt voel. Dan pak ik mijn mountainbike (of hond Tof), neem een diepe duik in het groen en probeer zo lang mogelijk onder te blijven. Als ik dan proestend weer boven kom, zijn vermoeidheid of rottige gevoelens weggespoeld.
Groene vingers had mijn moeder ook. Het gefrutsel in haar tuin was het liefste wat ze deed. Het duurde een stuk langer voordat het groen in mijn vingers doorsijpelde, maar sinds kort heb ik het opeens helemaal te pakken.
Het begon met zo’n groene Jalapeño peper die ik veelvuldig door mijn maaltijden roer. Ik stond op het punt om de zaadjes die ik er net uitgehaald had, in de prullenbak te vegen toen ik me bedacht. I don’t know why. Ik pakte een plastic bakje en strooide de zaadjes uit over een kletsnat keukenrolpapiertje. Deksel erop en in de vensterbank. Al na een paar dagen rekten de eerste groene stengeltjes zich uit. Jippie!!!
Fast forward: opeens had ik 15 volwaardige Jalapeño planten op de vloer staan die maar bleven groeien, zelfs in een tijd (begin september) dat dit volgens de boekjes niet meer de bedoeling was. Ik heb mijn kroost links en rechts uitgedeeld. Het restant staat op de vensterbanken van de Salt redactie die ik hiermee veranderde in een opvangcentrum. Ze passen goed tussen al het andere groen dat we in onze werkplaats hebben staan. De vele planten zijn als een bosbad. Bij elke vastloper in het werk pakken we even de gieter op, draaien we de blaadjes naar het licht of maken we een praatje, al is het met onszelf.
Het helpt. Echt!
Natasha Bloemhard | Oprichter Salt
Wij zijn een community van trail seekers en happy dreamers. Wij doen niets liever dan buiten de lijntjes kleuren. Altijd op zoek naar avontuur en aangemoedigd door het verlangen om nieuwe te dingen te leren. Ons leven en werk zijn gebaseerd op een waargebeurde fantasie waarin de outdoor lifestyle en de kracht van creativiteit positieve verandering brengen. Zo brengen wij Salt tot leven in alles wat wij doen. Ben jij ook zo’n vrijbuiter? Steun ons dan in onze missie en word lid van Salt. To explore, play, connect and grow.
